Freitag, 21. September 2012

Cacherien in'n Harvst

Wenn du ut dat Kökenfinster kickst, sühst du den groten Walnöötboom, knallvull mit Frücht, un du sühst ok den groten Mast mit dat Störkennest, man dat is gottsleider al wedder lerrig. Woso dat? De groten Vagels sünd vör ein poor Weken losflagen, sünd up Tuur un fleegt na ehr Winterquarteer, sünd seker bold wedder twüschen Elefanten un anner Deerten langbeent to steltern.
Is man schaad! Man wi hefft de gode Utsicht, dat se tokamen Johr torüch kamt un baven vun't Dack rünner klappert. Ik meen, denn is uns Welt wedder in de Reeg.

De oll Katt un dat Babykattenphoto

Wi seten up de Betonstopen vör de Kökendööör, elk mit en lütt Schöttel vull Schok­lådenies up de Kneen. „Vertell vun diene Katten, Opa“, sä Tjark. Ik sä: „Och, ik heff gottsleider keen egen. Åver Besöökskatten, veer Stück, dree junge un de uur-uur-uur-olle Muusch-Muusch. Dor ünnen sitt se fåken un snåtert mit mi.“ „Un du freust di jümmers, wenn se kåmt, wat?“ „Mehrsttiets jå“, sä ik. „Åver nich, wenn dat Striet gifft. Ik mag dat nich lieden, dat de Oll rinlöppt un sük in den Dreihstohl vör den Feernseher inräkelt. Se finnt miene Geschichten nich goot un meent ok, se kunn veel beter vörlesen. Un inbildsch is se! Un stuur!“ „Nana!“ sä mien Grootsöhn. „Kann ik mi gor nich vörstellen.“ „Schall ik mål wat vertellen?“ „Jå, anners kann een sowat je nich glöven!“

„Weets du, körtens heff ik mål en Kattenbild ut dat Internet rünnerlådt, en ganz nüüdlich Kattenkind. Tjarki, egenlich wull ik di dat tostüern. Na, ik güng in de Köök un wull en Beker Koffi drinken. Do weren de Katten jüüst buten, harren mi höört un füngen an to jaulen, se weren an’t verdösten. Ik geev jem glieks wat ut den Melkkarton, güng up de Trapp sit­ten, hier, weetst du, un keek jem to. Se weren bold satt, streeken üm miene Schöh un snurren, dat heet de dree Jüngern. Bloots de Oll seet afsiets un nörgel: ‚Dat wurr åver ok Tiet’, sä se. Ik heff extrå nich henhöört. ‚Hier’, sä ik, ‚kiekt mål düss lütt Kattenbaby an. Is dat nich söört?’ ‚Jå!’ repen de jungen Katten. ‚Mit dat muchen wi geern spelen. Woneem wåhnt dat wull? Kannst du dat mål mitbringen?’

Do reet oll Muusch-Muusch mi dat Bild ut de Hand, hööl dat ganz dicht vör de Ogen un schreeg: ‚Dat bün jå ik! Dat bün ik jå as Kind! O, wat smuck!’ Se rönn weg, leep up dree Been nå de Schüün un hööl mit de rechte Vöörpoot dat Bild hooch. Wat fuchtig ik wurr! Ik güng achteran, un ik reep: ‚Wannehr geihst du endlich mit mi nå den Optiker! Du bruukst en Brill! Du bruukst endlich en Brill!’“ „Dat weer je man nett vun di“, sä Tjark, „Åver se hett seker keen Geld för en Brill?“ Ik heff en beten överleggt. „Och, dat harr ik spendeert“, sä ik.


„De Katt weer ganz nå båven klattert, seet up en Balk, ünner en Lock in’t Dack, wo en Tegel fehlen dee, un hööl dor in’t Licht dat Bild ganz dicht vör de Ogen. Un stief­weg weer se an’t Krieschen: ‚Wat nüüüdlich! Wat nüüüdlich! Dat bün ik jå as Kind!
„Wat hest du do dåhn, Opa?“ fröög lütt Jung. „Nix“, sä ik. „Dat Bild leet se dor bå­ven. Se keem eerst åvends to’t Melkdrinken, nöhm ok wat vun dat Dröögfoder, wat leider Gotts so stinken deit. Un vun en Brill wull se wedder nix höörn. Åver vergnöögt weer se, lach de ganze Tiet vör sük hen.“

Tjark seet nådenkern dor. „Du, Opa“, sä de Jung, „is dien Geschicht wohr?“ Do sä ik: „Hm, hm, wenn du mi so direkt frågen deist... Åver angåhn kunn sowat je wull, wat?“

ut Dree Kinner un en Peerd